Uroniny u Janusza!
Jakże szybko płynie czas!
Was to wzrusza, czy nie wzrusza,
Że wkrótce nie będzie nas?
Ale przecież coś zostanie?
Nie umrzemy tak do cna?
Cóż więc dziś, panowie, panie,
Każdy z nas przyszłości da?
Miód poezji dał Horacy,
Słodycz rzeźby Michał dał...
Mozart dał na srebrnej tacy
To, co bóg muzyki miał...
Cóż ja dam, i co zostanie
Gdy już się obrócę w proch?
Kilka smużek na dywanie?
W starym zdjęciu słynny foch?
Nie! Zostanie po mnie więcej:
Kilka pięknych, ciepłych lamp.
Więc, Januszu, w Twoje ręce
Jedną składam -- zobacz sam!
Niech Ci świeci jak najdłużej,
Niech rozświetla drogę Twą,
Gdy ja już tam gdzieś na górze
W grubą trąbę będę dął.
Tylko tyle z nas zostanie,
Ileśmy zdążyli dać...
Teraz... podaj już to danie,
Bom jest głodny, kurwa mać!
(Uroniny Janusza, 21 listopad 2014)
